Rozdział 20

To był ciepły jak na Londyn wieczór, idealny na spacer. Miasto było już oświetlone latarniami. Ulice opustoszały, niektórzy szykowali się na wieczorne wyjścia, inni odpoczywali po powrocie z pracy. Tak więc była to dobra pora na wyjście, bez tłumów ludzi wokół siebie. Ciepły wiatr lekko owiewał ich twarze. Szli wzdłuż Tamizy, ręka Zayna spoczywała na ramieniu Amel, a dziewczyna była wtulona w jego tors. Ten wieczór chcieli spędzić sami. Olivia z Harrym wyjechali do Paryża, a reszta zajmowała się sobą. Wokół chodnika były ustawione różne budki z jedzeniem. Zatrzymali się przy jednej z nich, żeby kupić coś do jedzenia.
- Na co masz ochotę?- spytał Zay nie kryjąc zaciekawienia nad jej wyborem.
- Szczerze mówiąc mam ochotę na fast-food'a, ale to chyba nie jest zbyt romantyczne, co nie?
- Mi nie jest potrzebny romantyczny klimat, wystarczysz mi tylko ty.
- Skoro tak to poproszę hot-doga - zaśmiała się wtulając w jego ramię. Podeszli do budki z czerwonym daszkiem i poprosili o dwa klasyczne hod-dogi. Wieczór zapowiadał się spokojnie. Mieli zamiar posiedzieć na ławce w parku i po prostu rozmawiać. Spokój który wokół nich panował, był aż zbyt piękny. Siedzieli jedząc i w ciszy patrzyli na gwiazdy odbijające się w Tamizie. Gdy skończyli, nadal nie chcieli przerywać tej ciszy, Amelia wtuliła się w niego i zamknęła oczy delektując się tą chwilą. Słyszała bicie swojego serca. Gdy błogostan wydawał się być nie do przerwania, wydarł ich z niego dźwięk telefonu Amelii. Wyciągnęła go szybko, chcąc wyłączyć denerwujący dzwonek.
-Nie odbierzesz?- Spytał Zayn, a Amelia przygryzła dolną wargę uśmiechając się dla nie poznaki, że coś jest nie tak- Kto to był?
-William.
-Rozmawiałaś z nim od czasu przyjazdu tutaj?- Spytał zaniepokojony.
-Nie..
-Dlaczego? Przecież się o ciebie martwią!- Zayn patrzył na nią z poirytowaniem. Nie przypuszczał, że mogła by się tak dziecinnie zachować.
-Nie potrzebnie, jak widzisz nic mi nie jest.
-Jak widzisz, ich tu nie ma i tego nie wiedzą.- Stwierdził stanowczo- oddzwoń.
-Nie...
-Bo?
-Bo będą mi kazali wrócić do Sydney!
-Och, daj mi tą komórkę. Zachowujesz się jak dziecko...
-Co takiego?!
-Jak możesz być taka samolubna? Martwią się o ciebie, mała. Porozmawiaj z nimi.- Amelia spojrzała na niego naburmuszona i odsunęła się od niego podciągając do siebie nogi.
-Nie.- Odpowiedziała krótko, na co Zayn usiadł przez moment prosto patrząc przed siebie. Nabrał głęboki wdech, przez co Amelia przestraszyła się, że źle się czuje.
-Dasz mi ten telefon, czy mam użyć specjalnych środków?- Spytał spokojnie.
-Nie dam ci...- odpowiedziała nie pewnie. Chłopak strzelił palcami u rąk, po czym powoli odwrócił się w jej stronę. Trzymała w dłoniach telefon i patrzyła na niego zdezorientowana. Chłopak wyrwał się nagle z rękoma przed sobą. Zaczął ją gilgotać przygryzać i robić inne tego typu czynności, dzięki czemu zdobycie komórki stało się niezwykle proste. Uniósł ją nad siebie wstając tak, by Amelia do niej niedosięgła. Wybrał numer i nie musiał długo czekać, by ktoś z drugiej strony połączenia się odezwał.
-Am? Am!- William był wyraźnie zdenerwowany.
-Zayn!- Krzyknęła obrażona Amelia, a chłopak podał jej komórkę.-Uhg.. Tak?
-Am, nawet nie wiesz jak wszyscy się o ciebie martwią! Dlaczego się nie odzywasz?- Amelię coś poruszyło. Myślała, że rozmowa z rodziną będzie irytująca, chociaż pytania które usłyszała, były tymi które przewidywała, nie były irytujące. William mówił z pełnią troski w głosie, nie natarczywie jak to mieli w zwyczaju rodzice.
-Wszystko jest ok..
-Bogu dzięki!- Westchnął. W jego głosie było dużo opiekuńczości- To dosyć dziwne dowiadywać się o tobie z twoich wpisów na twitterze.
-Skąd masz moją nazwę!?- Oburzyła się.
-Jesteś dziewczyną Zayna Malika, to nie było zbyt trudne kiedy spamuje do ciebie pół świata.- Zaśmiał się, a Amelia poczerwieniała, gdy zorientowała się jak głupie pytanie zadała. Zayn również nie ukrywał rozbawienia.
-No, nie ważne...Jak tam rodzice?
-Jakoś się trzymają. Jeżeli chcesz to mogę ich obudzić.
-Ach, tak u was jest ranek. Nie, nie trzeba.
-Am...- Westchnął, robiąc znaczący odstęp między słowami- Wiesz, że zawsze wspierałem cię w twoich decyzjach. Nie jesteś już głupią małolatą..
-Nigdy nie byłam.
-Byłaś.
-Ej!..
-...I ufam, że wszystko dokładnie przemyślałaś. Chcę tylko żebyś wiedziała, że oni zachowali się tak bo się o ciebie boją. Sam bardzo się o ciebie martwię, więc proszę!- Amelia przypuszczała, że będzie chciał namówić ją do powrotu i odsunęła słuchawkę od ucha chcąc się rozłączyć.- Nie urywaj kontaktu z nami.- Usłyszała niewyraźnie. Zdziwiona potrząsnęła głową.
-Co?
-Odzywaj się do nas częściej młoda. Wiem, że jesteś buntowniczką, ucieczki z domu i takie tam, ale od czasu do czasu zadzwoń do brata i nagadaj jakim to nie jest palantem, bo mi tego brakuje.- Skończył. Amelia uśmiechnęła się szczęśliwa.
-Jasne! Nawet nie wiesz jak się ciesze, że to słyszę.
-Kończę, zaraz muszę wychodzić na zajęcia. Trzymaj się i odbieraj telefon gdy do Ciebie dzwonie.
-Tak, tak, tak! Kocham Cię palancie.- Dodała po czym połączenie zostało przerwane. Schowała telefon do kieszeni spodni. Zayn cały czas mierzył ją wzrokiem, jakby czekał na pochwałę lub przyznanie się do błędu.
-Chcesz mi coś powiedzieć?- Spytał uśmiechając się głupkowato. A Amelia przekręciła oczyma.
-Masz coś na ustach.- Rzuciła krótko, a Zayn zaczął się nerwowo wycierać.
-Teraz?
-Nadal...- Zaśmiała się patrząc jak obróciła tą sytuację na swoją stronę.- ... czekaj pomogę ci.- Poinformowała go, po czym namiętnie go pocałowała. Chłopak pomimo zaskoczenia odwdzięczył się tym samym. Amelia czuła ciepło bijące z jego ust, a chwilę później zachęceni zgraniem swoich ruchów dołączyli języki do pocałunków.
-Nie byłem brudny, prawda?- zapytał Zay.
-Nie...- odpowiedziała zmieszana, po czym przygryzła wargę.



-To jeden z twoich lepszych pomysłów Horan.- Stwierdziła Joy. Razem ze wspomnianym Niallem i Lou, znajdywała się przed domem. Louis trzymał w ręce deskę skateboard`ową, Niall siedzial na bmxie, a Joy starała się zawiązać jak najmocniej sznurówki białych wrotek z zielonymi kółkami, które miała wsunięte na nogi. Niall uśmiechnął się nie zwracając uwagi na nieco obraźliwy wyraz słów Joy.
-No szybko, szybko! Mam straszną ochotę na serowe chrupki.- Poganiał blondyn.
-Już!- Poinformowała zadowolona z siebie. Wstała podjeżdżając bez problemu do Louisa, którego przerastała o głowę. Ten spojrzał na nią z dołu z przerażeniem, po czym stanął na swojej desce dorównując jej.
-No, tak lepiej- powiedział po czym pocałował ją szybko w usta.
-Tak, tak, jesteście słodcy. Teraz chodźcie!- Niall opierał się o ramę roweru bacznie ich obserwując. Joy wyszczerzyła się zadowolona po czym ruszyła w stronę sklepu. Jechali obok siebie śmiejąc się i żartując. Joy i Louis wykorzystali Nialla chwytając się tylnej części jego roweru. Droga była pusta, oświetlona przez latarnie i światła domów. Wiatr który opływał ich twarze był wyjątkowo ciepły, przez co Joy miała wrażenie że znów znajduje się w Los Angeles.
-W Ameryce też wybierzemy się pojeździć?- Spytała.
-Jasne! Mam zamiar nauczyć cię jeździć na desce.- Odpowiedział Louis. Ostatnio widział ją tak podekscytowaną po premierze Little Things w radiu, gdy wszyscy zebrali się w domu dziewczyn. Było wtedy dużo wrzasku i skakania z radości, że ostatecznie udało się nagrać coś tak dobrego. Dzisiejsza atmosfera pomiędzy nimi była bardzo podobna, tyle, że wyraźnej przyczyny nikt nie znał. Wszyscy byli najwyraźniej szczęśliwi z powodu tego, że problemy zostały zażegnane.
-Nie spoufalaj się tak ze swoim supportem, nie jestem z twojej półki.- Zażartowała Joy. Właśnie w ten sposób pozbyła się wszystkich problemów. Menagment sam zaproponował to, by wokół chłopaków zrobił się głośno, a że był by to wspaniały sposób na zareklamowanie swojej płyty i pozostanie z przyjaciółmi zgodziła się. Gdy dojechali do sklepu Niall przypiął rower do stojaka, a Louis włożył deskę za paski plecaka. Joy nie mając wyjścia, jechała za nimi powoli by na nic nie wpaść. W markecie nie było wielu ludzi, może kilku.
-Chodź już, weź jakiekolwiek.- Powiedział zniecierpliwiony Louis.
-Wybór natchosów to bardzo ważna sprawa! Muszą być ostre, żeby smak sosu ich nie zepsuł.- Powiedział blondyn nachylając się nad półką. Louis rozglądał się dookoła badając czy ktoś ich nie obserwuje, a Joy zadowolona kręciła się w kółko nie wracając na nich uwagi. Lou uśmiechnął się widząc że nareszcie jest szczęśliwa. Zapatrzył się na nią co zauważyła i zachichotała podjeżdżając do niego i opierając rękę o jego ramię
-Jeszcze tylko sos i możemy jechać.- Poinformował Niall decydując się na dwie paczki. Stał zadowolony pokazując swoje białe zęby.
-Ja zajadę!- Powiedziała Joy po czym szybko wystrzeliła w stronę stoisk na drugiej stronie hali. Jechała zerkając w alejki, mijając pojedynczych zdziwionych ludzi. Poprawiła czapkę znajdując nareszcie właściwą z nich. Podjechała do jakiejś dziewczyny która stała przy jej docelowym produkcie. Gdy wyciągnęła rękę w stronę ostatniego sosu, ta zrobiła to samo.
-Ymm.. Przepraszam, chyba byłam pierwsza.- Powiedziała miło Joy.
-Ślepa jesteś? Stałam tu pierwsza.- Odparła oschło krągła dziewczyna w krótkich, obciętych na chłopaka włosach. Joy zmarszczyła brwi i uśmiechnęła się cwaniacko.
-Jednak go nie wzięłaś.
-Ale biorę teraz.- Powiedziała ciągnąc sos w swoją stronę.
-Nie wydaje mi się.- Odparła Joy przyciągając go do siebie.
-To że jesteś popularna nie oznacza że należy ci się więcej rozpieszczona suko- Joy zachichotała patrząc litościwie na dziewczynę.
-Nie znaczy to też, że mam ustępować reszcie ludzi na świecie. Z resztą, co to ma do rzeczy? To tylko sos, a dla ciebie i twojego tyłka będzie lepiej jeżeli go nie zjesz, więc podziękuj mi, kiedy z nim odejdę.- Powiedziała wyrywając sos.
-Coś ty powiedziała idiotko!?
-Streszczając, że sos jest mój. Słuchaj uważniej.- Powiedziała z lekkością przemieszczając się dalej. Słyszała że dziewczyna idzie za nią, ale nie przejęła się tym zbytnio.
-Oddaj mi to.- Powiedziała natarczywym tonem.
-Nie.- Zaśmiała się. Już miała mocniej odepchnąć się jedną z nóg, gdy poczuła jak dziewczyna popycha ją na lewą stronę gdzie znajdowały się lodówki z mrożonkami. Joy straciła równowagę i chcąc uniknąć zderzenia z kantem lodówki co skończyło by się złamaniem całą sobą wpadła do lodówki.
-Ja pierdole. Jak zimno!- Krzyknęła śmiejąc się i leżąc jak długa. Ludzie widzący całe zajście patrzyli na nią pytając czy pomóc, ta jednak odmawiała i sama wydostała się z lodówki trzęsąc się z zimna. Zaśmiała się patrząc na swoją napastniczkę.
-Masz, jesteś tym co jesz.- Powiedziała dając jej do ręki paczkę mrożonych klusek. Szybko podjechała do kas gdzie czekali na nią chłopcy.
-Czemu tak długo?- Spytał Niall.
-Dlaczego jesteś mokra?- Spytał Louis. Lód w którym wylądowała musiał zostawić szron na jej skórze.
-Horan, masz u mnie dług.- Powiedziała rzucając mu sos. Kasjerka szybko uporała się ze skasowaniem produktów. Louis zorientował się że Joy jest zimno i dał jej swoją bluzę. Stała cicho obserwując jak Niall pakuje zakupy do siatek.
-Mam nadzieję, że kąpiel w lodówce była miła...- Powiedziała krągła dziewczyna, przechodząc obok niej-...zawsze można ją powtórzyć.- Wyszła wyraźnie zdenerwowana.
-Kąpiel w lodówce?- Zaśmiał się Niall, gdy już wyszli ze sklepu.
-Widzisz jak się dla ciebie poświęcam?
-Przyznaj się, po prostu się z nią pokłóciłaś, powiedziałaś coś i...- Dedukował Louis stając na desce.
-...I popchnęła mnie do mrożonek.- Dokończyła Joy ze śmiechem.


Dziękujemy, że tak długo czekaliście! Miałyśmy lekki kryzys i na dodatek nie miałyśmy dostępu do internetu. Jak zawsze mamy nadzieję, że dodacie komentarze. Kochamy was i obiecujemy, że następny rozdział pojawi się szybciej :))